De wereld van ThaBarWa
Blijf op de hoogte en volg Juliette
04 Mei 2016 | Myanmar, Kannyinbingyaung
Ik deel nu even een stukje over mijn ervaring hier, maar er mist een stuk verslag over mijn aankomst in Myanmar, verblijf in moulmein en de ervaring van het enorme verschil tussen Thailand en Myanmar. Hier heb ik al wat over geschreven maar dit staat op m'n laptop waar ik geen internet op heb, dus dit zal ik later pas kunnen delen.
Het ThaBarWacentrum bestaat uit een paar gebouwen die verspreid zijn door het dorp thanlyn (township van yangon). In het dorpje/ centrum wonen vooral geestelijk en fysiek gehandicapten, veel oude dementerende mensen, daklozen en heel veel nonnen en monniken. Het hele centrum wordt gefund door donaties. Voor iedereen die hier komt is er een houten bedje en eten. Maar verdere dagelijkse verzorging, krijg je alleen met goed geluk. Organisatorisch is het een grote chaos, maar dat maakt het wel mogelijk dat iedereen zich bij dit centrum kan aansluiten.
De dood hoort hier ook heel erg bij het leven. Elke dag komt er een auto een aantal lijken ophalen. Dit is over in het centrum te horen aangezien deze auto altijd hetzelfde rouwlied door luidsprekers afspeelt. Niemand lijkt hier bang voor de dood, het is echt onderdeel van het dagelijkse leven.
Ik zal nu proberen te beschrijven hoe mijn dag er meestal uitziet:
Elke ochtend is om 6 uur ontbijt (rijst met linzen en gedroogd gezoute vis). Daarna loop ik alleen of samen met een andere vrijwilligster (een aardig Duits meisje, die me soms helpt) door het dorpje naar het gebouw waar de nonnen wonen. Daar geven we buiten Engels les aan 8 vrolijke enthousiaste kleine nonnetjes tussen de 5 en 11 jaar. We proberen ze een beetje spelenderwijs wat basis Engels te leren en dat lukt best goed! Omdat ze zich niet heel lang concentreren en allemaal hele andere niveaus hebben gaat de les wel vaak snel over in spelletjes. Om half 10 stop ik en gaan we elke dag naar hetzelfde kleine straattentje om de hoek waar we we sugarcane juice drinken en de les voor de volgende dag voorbereiden.
Om 11 is lunch (rijst/noodles vaak met gekke lekkere bijgerechtjes)
Daarna zijn er verschillende taken te doen zoals rijst wassen, schoonmaken, gardening, maar ik ga meestal wandelen met de bejaarden. Ik heb een hele eigenwijze oude demente vrouw gevonden die ik elke dag bezoek. Ze woont in haar houten bedje in een van de bejaardenhallen. Eerst wilde ze nooit in een rolstoel gezet worden maar na een keer doorgezet te hebben vond ze het zo geweldig dat ik nu bijna elke dag met haar wandel.
In de middag zijn ook veel er ook veel meditatielessen en interessante lessen over Boedhisme die door nonnen worden gegeven. Vind meditatie ook wel fijn (vooral de eerste 30 min, daarna is het afzien).
Dan is er om 6 uur avondeten (rijst met aardappelen/bonen). Jammergenoeg bijna geen groentes omdat al het eten gedoneerd is en groentes niet bewaard kunnen worden. Elke ochtend na ontbijt is er namelijk ook een alms round in downtown yangon van de monniken die je ook mee mag lopen. En er wordt zoveel gegeven! Geld maar vooral ook heel veel gedroogd eten of rijst, waar alle mensen van het centrum dus van kunnen eten. Ik ben zelf ook een keer meegelopen met de almsround van de nonnen. Dit doen ze maar 2 keer per maand en zij zingen terwijl ze lopen. Ik liep mee in de rij met een mand voor de grote dingen die gedoneerd werden (van mango's tot cakes) het was echt heel bijzonder.
Savonds na het eten is er weer meditatie en dan gaan we vaak nog met een paar vrijwiligers naar het theehuisje (dat vaak vol zit met monniken die naar schaars geklede meisjes in sexy videoclips op de televisie kijken). Daarna gaan we naar bed.
Wat ik heel fijn vind is dat je als vrijwilliger tot niks verplicht bent. Zowel bij de vrijwilligerstaken als bij het mediteren mag je zelf weten of je er aan mee doet. Er is totaal geen sociale druk want alles is toch een grote chaos en veel is ter plekke geïmproviseerd. Er heerst heel sterk de boedistische filosofie dat het niet gaat over productiviteit of efficiëntie maar alleen over mindfulness in de dingen die je doet.
Ik slaap in een kamer met de andere vrouwelijke vrijwilligers. We hebben het geluk dat we matrasjes hebben want de jongens hebben alleen bamboematjes. Leven hier is primitief (vaak geen water en geen elektriciteit) en je moet wel echt voor jezelf zorgen en zelf initiatief nemen om te kunnen helpen. Maar alles mag en alles kan.
Ik vind het fijn om op deze bijzondere plek te zijn en dit land op zo een intense en bijzondere manier mee te mogen maken. Ben heel blij met de totale vrijheid/chaos die het hier qua organisatie is. M'n energie raakt wel snel op, zeker na het lesgeven.
Soms heb ik een beetje heimwee, vooral als er vrijwilligers weggaan. Dit gebeurt best vaak omdat de meeste vrijwilligers niet langer dan 4 dagen blijven. Ook is het echt bizar heet en dat zuigt echt energie weg en zorgt dat slapen Snachts soms moeilijk is. Maar dit zijn dan ook de enige dingen die ik moeilijk vind op deze ongelofelijke plek.
Ik was eerst met 13 andere vrijwilligers, maar bijna iedereen is 3 dagen geleden weggegaan (er zijn ondertussen wel weer veel anderen gekomen). Dat constant afscheid nemen vind ik wel echt moeilijk, maar het hoort er nou eenmaal bij..
Ik heb ook een getatoeëerde oude man leren kennen, die saturday heet, en half paralyzed is. Hij heeft mijn hand gelezen en m'n toekomst voorspeld (ik krijg 3 kinderen, mijn gelukskleur is geel en op m'n 30ste zal ik een operatie krijgen die goed zal verlopen).Daarna raakte ik met hem aan de praat want hij kon best goed Engels. Hij liet me zijn noteboekje zien met allemaal mooie poëtische tekeningen en songteksten geschreven in Engels zoals je de woorden hoort. Hij bleek ontzettend groot fan van Santana en helemaal into gitaarspelen. Dus toen hebben we wat naar santananummers geluisterd van m'n telefoon en hij werd zo ongelofelijk gelukkig, het was hartverwarmend. Daarna luisterden we ook nog naar wat Beatles nummer die we mbv zijn noteboekje mee konden zingen. Er verzamelden zich een groep kinderen om ons heen en een bejaarde vrouw begon te dansen, het was een heerlijk moment.
Saturday vertelde dat muziek eigenlijk niet mag op deze plek, omdat dat in Boedhisme alleen maar voor meer attachment en desire zorgt. We waren het hier allebei niet met Buddha eens.
Hierna werd ik ineens ook een beetje verdrietig, omdat de Beatles me altijd erg aan mama doen denken en omdat ik wou dat ik muziek kon maken als bestaan / iets anders kon maken waarmee je zulke geweldig dingen uit mensen kunt halen en kunt ontroeren. Zo gaat m'n mood al heel deze reis op en neer, maar ik denk dat dat wel gezond is.
Het is ook fijn om hier een langere tijd te zijn aangezien ik mensen hier echt begin te leren kennen en zij mij. Veel weten dat ik de teacher ben en zijn me erg dankbaar.
Op dit moment lig ik op een oncomfortabel bankje in het kleine bibliotheekje van het centrum (moet me natuurlijk eigenlijk van alle comfort leren te detachen :) ). Ik ben vannacht helaas ziek geworden en dit is de enige plek met een beetje airconditioning waar ik wat verkoeling heb. Ook hier kan je zeker niet aan het lawaai ontsnappen. Overal hier hoor je heftig geblaf en gegrom van honden die vechten, getoeter, gegorgel en gehoest van mensen, gezang van nonnen en op dit moment hoor ik ook het nummer "honey honey" van ABBA voor de zesde keer in de verte afspelen.
Ik zit er nu wel aan te denken om as zondag deze wereld weer te verlaten. Ik heb een visum voor maar 28 dagen en wil nog wat meer van Myanmar zien. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik door hier te zijn misschien Myanmars cultuur het beste leer kennen.
Twijfels twijfels, die vinden me overal.
-
09 Mei 2016 - 22:26
Thecla:
Ha Juutje, weer n mooi stukje. Ik snap dat je het af en toe zwaar hebt , zeker als je naar beatle liedjes luisterd.
Maar ik weet zeker dat je Moeder trots op je zou zijn. Al die dingen die je zomaar doet. Hoop dat je weer bent opgeknapt. Dikke kussen,Thecla -
16 Mei 2016 - 16:27
Lodewijk Allaert:
Lieve Juliette,
Ik kan me herinneren toen je nog vier was. Je zat op de fietsstoel vooraan. Ik reed op de dijk langs de waal richting Varik. Met de overstroming het water was tot de poten van de koeien toegegaan. Diep in het landschap. Je keek met brede geopende ogen naar de wereld die vol van mysterie was. Je wilde niet knipperen zo groot was je behoefte onder dit mysterie te dompelen. Zo aanwezig waren al die vragen dat het hele leven worden gesteld. Die vragen. Die twijfels. Di zijn de geredschappen waarmee het mysterie van het leven word doorgrond. Het mysterie zo vaak behandeld in theater, schilderij, literatuur of muziek. Houdt niet op met zoeken, met twijfelen. Het is niet makkelijk. Niemand heeft het geschreven. Maar dat moet je doen. Dat moet je bedenken. Het is wat maakt je vrij en menselijk.
Groejtes et goede reis
Lodewijk Allaert
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley